erblinden,
V.
Belegblock:
Darumb fellt Paulus zur erden und erblindet im schrecken.
Wilt du und daß erblindt dein mann, | So must du im gar gütlich than.
Do erblindetent sú, das sú die leitern nút gesehen en moͤhtent.
man nimt ain glüend eisen [...] und habt im [pern] daz für, sô erplint er zehant und mag kaum gestên.
als Thasilo gevangen ward [...], do muesst er stät sehen in zwai glüende peck, davon er gantz erplintt.
2.
›verblendet, uneinsichtig sein‹; als Part. Prät. im Zustandspassiv mit Tendenz zur Lexikalisierung; Ütr. zu 1; Belegblock:
wie der mensch in erge | und eitelkait erplindet sey.
wann sie vernomen nicht von den proden wann ir hertz was erplint.
Der ist in narheyt gantz erblindt | Der nit mag acht han / das syn kyndt | Mit züchten werden vnderwißt.