canonike,
der
;
–/-n
; auch lat. Flexion;
aus
lat.
canonicus
›Domherr‹
(
Georges
1, 963
).
›Domherr‹;
vgl.  1.
Bedeutungsverwandte:
, (
der
), , ,  1.
Wortbildungen:
canonik(en)pfründe
(seit 1418).

Belegblock:

Chron. Köln (
rib.
,
14. Jh.
):
dat der keppeler gevangen wart und her Johan van Keilse ein canunch sente Apostelen.
Wyss, Limb. Chron. (
mfrk.
, zu
1336
):
Dan der vurgenante stift auch geregirt wart von canonichen.
Palmer, Tondolus (
Speyer
um 1483
):
Diser buwet vier closter vnd munster von monchen Canoniken vnd iungfrawen.
Vgl. ferner s. v.  17, .