standmütig,
Adj.
›beharrlich, standfest‹;
zu  1, (
der
4.
Bedeutungsverwandte:
vgl. , .
Wortbildungen:
standmütigkeit
.

Belegblock:

Franck, Decl.
340, 32
(
Nürnb.
1531
):
Ein solich standtmuͤttigkeyt (welches sie glauben halten nennen) hielten sie inn so schnoͤden leychten spilsach / wie Cornelius Tacitus sagt.
Sachs (
Nürnb.
1563
):
Gab auff ir leben keusch und mildt, | Daß sie ir junckfrawschafft behielt | Standmüetiglich zu rhum und glori.