keusel,
der
.
›Kreisel, Topf (als Kinderspielzeug)‹.
Zur Wortgeographie des Kreisels in den rezenten Mundarten s.
Dwa
1
;
12, 5
;
12, 6
; ferner:
R. Hildebrandt, ZMaf
31, 1964, 239-43
.
Bedeutungsverwandte:
 5,
2
.
Wortbildungen:
keuseln
,
keuselwind
›Wirbelwind‹ (dazu bdv.: ).

Belegblock:

Voc. Ex quo T
614
(
15. Jh.
):
Trocus [...] kusel / topf [...] ain cloß [...] est ludus puerorum.
Dict. Germ.-Gall.-Lat.
271
(
Genf
1636
):
keusel / Topff [...] keuselwind / Windwuͦrbel.
Schottelius, HaubtSprache (
Braunschweig
1663
):
Keuself. trochus, keuselen / keuselwind.