manzeitig,
Adj.
1.
›in der Pubertät befindlich, in das heiratsfähige Alter kommend‹ (von der Frau gesagt; für den Mann gilt
frauen-, weibszeitig
);
vgl.
1
(
der
25.
Bedeutungsverwandte:
vgl.  2,  2,  2.
Gegensätze:
, .
Wortbildungen:
3
manzeit
,
manzeitigkeit
.

Belegblock:

Voc. Ex quo, P
1344
(
rhfrk.
,
1418
):
Pubertas [...] manczijt.
Schmitt, Ordo rerum
484, 17
(
omd.
,
1466
):
Puber manczetig – manczidich vrowenzidich [...] Pubertas manczydekeyt.
Ebd.
344, 6
(
oobd.
,
2. H. 15. Jh.
):
jungpart oder erstcz har circa pudenda, capitur etiam pro juuene oder man oder weybsczeytig .i. aptus ad nubilos annos.
Voc. Teut.-Lat.
p vijv
;
Diefenbach, Mlat.-hd.-böhm. Wb. .
2.
›frühlingshaft‹; anschließbar an 1.
Bedeutungsverwandte:
, , .

Belegblock:

Schmitt, Ordo rerum
455, 7
(
salem.
,
2. Dr. 15. Jh.
):
Vernalis meycidig [...] glenczet [...] manczeitig [...] lenczleich.