geschäfte,
geschäfter,
der
.
›Person, die ein Rechtsgeschäft (z. B. ein Testament) im Auftrag vollzieht‹;
vgl.  456.
Obd.

Belegblock:

Voc. inc. teut.
i ijv
(
Speyer
um 1483
/
4
):
Geschafft selwarterherr Testam͂tarius wl. Selewert.
Voc. Teut.-Lat.
m jv
(
Nürnb.
1482
):
Gescheffter schaffner fursetzer werber hãdtwerckman. negociator.
Hör, Urk. St. Veit
113, 9
(
moobd.
,
1373
):
wıͤ der schad genant oder gehaizzen ist, den si oder ıͤr geschæft moͤchten sagen an aid vnd an alles rechten.
Ebd.
120, 17
(
1377
):
der her oder sein geschaͤfft, in des herschaft oder gericht si vnser hab eruarent.
Siegel u. a., Salzb. Taid. (
smoobd.
,
1354
, Hs.
15. Jh.
):
es soll auch der phleger oder sein geschäft kainen man nicht vachen.
Steinberger u. a., Urk. Hochst. Eichst.
487, 20
;
508, 24
;
Schmitt, Ordo rerum
252, 1
;