brandopfer,
das
;
–/-Ø
.
– Gehäuft im biblischen Schrifttum.
›Opfer, bei dem ein geschlachtetes Tier auf dem Altar verbrannt wird‹;
zu  1,  1.
Zur Sache:
Rgg
4
, 1641f.
Wortbildungen:
brandopfersaltar
.

Belegblock:

Kehrein, Kath. Gesangb. (
Köln
1582
):
Denck an dein opfer alle, | Fett muͤsse dein brandopfer sein, | Fuͤr seinen augen rein.
Luther. Hl. Schrifft.
2. Sam. 6, 18
(
Wittenb.
1545
):
da Dauid hatte ausgeopffert die Brandopffer vnd Danckopffer / segenet er das Volck in dem Namen des HERRN Zebaoth.
Ebd.
Ps. 40, 7
:
Opffer vnd Speisopfer gefallen dir nicht / Aber die Ohren hastu mir auffgethan / Du wilt weder Brandopffer noch Sündopffer.
Dietrich. Summaria
29r, 27
(
Nürnb.
1578
):
Gott von hertzen lieben / vnd seinen nechsten wie sich selbs / sind solche werck / die alle opffer vnnd brandopffer vbertreffen.
Dasypodius (
Straßb.
1536
):
Brandopffer / da man das gantz opffer verbrennet on das eingeweyd. Holocaustum.