betrauen,
V.
1.
›jm. etw. anvertrauen, e. S. vertrauen; e. S. sicher sein, fest auf etw. vertrauen‹.Bedeutungsverwandte:
.Belegblock:
Nym guden wech ind neit en betruwe | Dē lichame, want he is ungetruwe.
2.
›jn. heiraten‹.Belegblock:
starf der herzoch van Brabant, der sin nichte betruwet hadde.
Nubere [...] betruwen.