auftreffen,
V., unr. abl.
1.
›über etw. emporragen‹.

Belegblock:

Gille u. a., M. Beheim
3, 270
(
nobd.
,
2. H. 15. Jh.
):
hach uber unser wonung sy [stat] auf trift, | Ir hohung raichet noch pis an den man.
2.
›auf etw. zutreffen‹.

Belegblock:

Kurz, Waldis. Esopus (
Frankf.
1557
):
Exempel han wir auß der Schrifft, | Welch auch gar eben hie aufftrifft.