magistrieren,
V.
›einen Ausbildungsgang durchlaufen, studieren; den entsprechenden Abschluß bestehen‹;
zu .
Wortbildungen:
magistrier
der
).Belegblock:
Da unmynn ging zu schul | unnd sich magistrirt.
Ebd.
18, 262
: gar zúchtiglich ich zuͦ ir spräch: | ,min hört, du dungst mich gar gefiert. | ich bin der kunst och gemagistriert | und kan die rehten fuͤß stig‘.
Magistrirn, Meyster werden.
Du [heiliger geist] zündest siben candelir, | du pist der siben steren zir, | der siben gaist ain durchflorir, | der siben doner
[Var. K:
gabe͂]
magistrir. Schmitt, Ordo rerum
622, 4
; Rosenqvist, Frz. Einfluß.
1943, 364
.