1
laffe,
die/der
;
–/-n
;
zu
Laffe
›Schöpfinstrument‹ ().
1.
›flache Hand‹.

Belegblock:

Kummer, Erlauer Sp.  (
m/soobd.
,
1400
/
40
):
ich gib dıͤr ains mit dem laffen, | ains an das ar.
2.
›Schulterblatt, Schulterteil von Tieren‹.
Wortbildungen:
laffenbein
(a. 1584).

Belegblock:

Boos, UB Aarau (
halem.
,
2. H. 16. Jh.
):
so sol er im den halbenteil ab dem federstuck oder hochruggen howen und den andren halbteil ab der lapfen oder hals.
3.
›Wölbung‹.

Belegblock:

Bauer u. a., Kunstk. Rud.
768
(
oobd.
,
1607
/
11
):
Ein gantz gulden [...] schalein, mit meülern oder laffen.
Ebd.
926
:
Ein becher von 10 laffen oder ansetz, ohne deckel.
Stedtfeld, Roger-Glosse
82
(
omd.
, Hs.
15. Jh.
):
mit eyner laffin das vswert sal gebogin sÿn.
4.
›Ruderblatt‹.

Belegblock:

Maaler (
Zürich
1561
):
Die Laffen an einem růder / dz ist / die breste deß růders / das in das wasser geschlagen wirt wenn man zeucht. Palma, Palmula.