knödel,
der
;
–/-Ø
.
1.
›Mehlkloß‹.

Belegblock:

Fastnachtsp. (
nürnb.
,
v. 1486
):
im machet knodlein darauß, | Das er die must auß einem pfeffer essen.
2.
›Kot von Menschen‹.

Belegblock:

Fischer, Folz. Reimp.
9a, 24
(
Nürnb.
1479
):
Indes ein floch in müet vast, | Nach dem er flux in hintern dast | Also erwüscht er an gefer | Ein duczat knödlein oder mer.
Ebd.
18, 272
(
Nürnb.
um 1520
):
Schmalirt die ein in dein gefreß, | Den ganczen hals darmit zuͦ schmirn | Mit knödlein sam die regelpirn!