kaffate,
aus
lat.
cavum ædium
›Hofraum im Innern eines Hauses‹
(
).
›Bogengang an einem Gebäude‹, z. B. einer Kirche.
Belegblock:
Welti, Pilgerf. v. Walth.
85, 6
(
omd.
,
n. 1474
):
die stat ist geheissen Basel von eynem basiliscus, die bie der kaffathe bie deme thüme gewonet hatte.
Pfeiffer, K. v. Megenberg. B. d. Nat.
(
oobd.
,
1349
/
50
):
dô prâht man si [die slangen] ze Rôm an die gemain kaffât, dâ si all läut an sâhen.