pregant,
prigant,
der
;
–/-en
;
zu
mhd.
pregant
›Fußsoldat‹
(), dies aus
mlat.
bregandi, brigantes
(
DuCange
1, 750
;
Schulz/Basler, Neub.
3, 501
).
›Fußsoldat‹.

Belegblock:

Niewöhner, Teichner
629, 72
(Hs. ˹
moobd.
,
1469
˺):
pueben und loter gehorts wol an | und preganten, das sy gan | alß dy ritter hinden bloß | und wellent da mit hausgenoß | sein der pesten von dem gral.
Williams u. a., Els. Leg. Aurea
702, 11
(
els.
,
1362
):
do von hies er us den doͤrfern briganten oder fůsfehter sammenen.