lenk,
Adj.;
zu
mhd.
linc, lënc
(), nhd.
link
(dazu mit Lit.
Kluge/S.
2002, 577
).
›links im Gegensatz zu (ge)recht‹.

Belegblock:

Pfeiffer, K. v. Megenberg. B. d. Nat. (
oobd.
,
1349
/
50
):
daz sich daz hirn tail zwai stuk. daz ain stuk ist gegen der rehten seiten, daz ander stuk gegen der lenken.
man tregt in [habich] auf der lenken hant, dar umb, daz er nach der gerehten swenk nâch dem raub.
Primisser, Suchenwirt (
oobd.
,
2. H. 14. Jh.
):
Tzu dem alten sprach ich do: | „Well wir tzu der lenken hant?"
Piirainen
, Stadtr. Sillein 109a, 31 (sslow. inseldt., 1378):
er sol mit seinem rechten fuͦzze dem phert auf den lenken fuͦz voren treten vnd sol mit seiner lenken hant dem phert greyffen an sein recht ore
[Rechtsform der Anfassung, s.
anfangen
8].
Pfeiffer, a. a. O. .