krepfen,
V.;
zu
mhd.
krepfen
().
›murren; jn. ärgern, mit jm. streiten, raufen‹.

Belegblock:

Buck, U. v. Richent. Chron. Conz. (
alem.
,
um 1430
):
ward von dem volk ain groß krepfen und überfielend ain andern.
Barack, Teufels Netz (
Bodenseegeb.
,
1. H. 15. Jh.
):
Sol er nun umb vier pfenning kouffen, | Er tuot mit aim kreppffan und rouffen.