1
gum,
der
;
zu
mhd.
gome, gume, goume
›Mann‹
oder zu
gum
›Gaumen‹
(; nach
Stackmann u. a., Wb. zur Gött. Frauenlob-Ausg.
1990, 137
unklar).
›Mann; Narr, Tor‹.

Belegblock:

Neumann, Rothe. Keuschh.
1738
(
thür.
,
1. H. 15. Jh.
):
Ich duͦ dich richen gum; | Ich gebe dy weder din herczogthuͦm.
Stackmann u. a., Frauenlob
5, 116, 1
(Hs. ˹
alem.
,
1. H. 14. Jh.
˺):
Gum, giemolf, narre, tore, geswig der toten kunst!