gekünden,
V.
›etw. verkünden, offenbaren‹.

Belegblock:

Haltaus, Liederb. Hätzlerin (
schwäb.
,
1471
):
Ich bin so plöd, das ich nit darr | Gekündñ mein gesprechen gar.
Päpke, Marienl. Wernher (
halem.
,
v. 1382
):
Kain schrift mag es ergrúnden | Noch zunge nút gekúnden: | Als úberswenke was ir not.