borke,
die
;
–/-n
.
›Rinde eines Baums, Borke‹.

Belegblock:

v. Tscharner, Md. Marco Polo
26, 8
(
osächs.
,
2. H. 14. Jh.
):
dy pfenninge dy macht man von permynte, das ist geslissin von der nidirstin borkin eynis mulbomis.
Ebd.
38, 1
:
Von den tuchirn dy gemacht sint von barkin der boume.
Fischer, Brun v. Schoneb. (
md.
, Hs.
um 1400
):
der ture boum cynamonus | hat dri barken umme sich.
Schmitt, Ordo rerum
405, 8
;
Preuss. Wb. (Z)
1, 730
.