bitumen,
das
;
im 16. Jh. aus
lat.
bitumen
›Erdpech, Naturasphalt‹
(;
Kluge/S.
1995, 114
).
›Bitumen, aus organischen Stoffen natürlich entstandene teerartige Masse‹.
Wortbildungen:
bituminieren
,
bituminosisch
,
bitumisch
.

Belegblock:

J. W. von Cube. Hortus
80, 6
(
Mainz
1485
):
Diascorides spricht daz bitumen iudaicū das man fyndet in eynem pulle in Judea.
Ebd.
80, 22
:
Wem die zene wee thun der neme bytumen iudaicū vnd halt den in den mūdt er geneset an zwyfell.