besterben,
V., unr. abl.
1.
›den Tod eines anderen als dessen Erbe erleben‹.Belegblock:
Sint des todis mannis kinder ouch ungesündert bestorbin in dez vater gewere, so sal der son alle das gut, das ir vatir gelossen hat, mit yn teilen.
Eyne vrouwe mag yres toden mannes erbe dorynne sy besturben ist nicht genissen.
2.
›hinterlassen werden, durch den Tod des Eigentümers als dessen Hinterlassenschaft zurückbleiben‹.3.
›wo stecken bleiben‹.Belegblock:
Das essen bestarb in dem Mund.