ambasiator
(vorw. in md. Texten auch
ambasiate
; in Texten des 16./17. Jhs. durch den Einfluß des Frz. ambassadeur
), der
; -/-(e)s
oder -n
; aus
mlat.
ambasator
›Legat‹
(DuCange 1, 215
).›Gesandter, Legat, Botschafter‹, meist in offizieller Mission;
vgl.
ambasiat
.Bedeutungsverwandte:
anwalt
der
) 1, befelhaber
1
bote
botschafter
gesandte
legat
der
), sendbote
amissat
Syntagmen:
a. (um hilfe) senden
(mehrmals) / bei sich haben; a. sein frei; dem a. befelen; jm. beim a. etw. schicken; sich einem a. verwiedern; a. des keisers / zu Rom; französischer / spanischer
[usw.] / ersamer / erlicher a.
Belegblock:
Chron. Köln
2, 410, 14
(Köln
1499
): so sante Constantinus der VI zo Karolus Magnus vur der zit dat he keiser was, sin ambasiaten ghen Paris umb hulpe.
Allg. Schau-Buͤhne
33, 11
(Frankf.
1699
): Hiedurch achtete sich der Koͤnig in Franckreich in der Person seines Ambassadeurs hoͤchlich beleidiget.
Thiele, Chron. Stolle
398, 4
(thür.
, 3. Dr. 15. Jh.
): Der bisschoff hatte ouch sine ambasiatores zu rome.
Chron. Augsb.
8, 172, 14
(schwäb.
, zu 1562
): Der türckisch kaiser schickt dem sophoi in Persia bei seinem ambassatorn [...] schanckungen.
Leidinger, V. Arnpeck
621, 8
(moobd.
, v. 1495
): dahin kamen [...] all geistlich und weltlich fürsten des reichs in teutschen landen in aygner person oder durch ir anwäld oder ambasiat.
Hertel, UB Magdeb.
3, 68, 34
; Toeppen, Ständetage Preußen
2, 376, 31
; 3, 29, 7
; Allg. Schau-Buͤhne
32, 36
; Welti, Pilgerf. v. Walth.
21, 25
; Koller, Ref. Siegmunds
59, 10
; Chron. Augsb.
3, 317, 20
; Barack, Zim. Chron.
1, 327, 11
; 3, 448, 11
; Leidinger, A. v. Regensb.
642, 41
; Schöpper
109b
; Rot
289
; Henisch
63
; Schwäb. Wb.
1, 164
; Jones, French Borrowings
96
; Möller, Fremdwörter.
1915, 24
.