tunken,
V.
›etw. in etw. anderes (z. B. in Wasser, Blut, den Mund) eintauchen, eintunken‹.
Wortbildungen:
tunkelein
tunker
Belegblock:
Als er [Joseph] nu hynweg ist, nemen sie seinen rock und tuncken yhn ynn bocks blut.
Baumwoll gdunckt in den safft des blutkrauts.
las mich einen duncker thon an dem orte!
Das man das kinde entwänen sol | [...] | Von zucker linde túnkelin | Sol man yme ye geben In.
Der in die schúslen mit mir dunket brot, | Der wil mich geben inden tot.
so nimpt der Mor ain schoͤn weises werck / duncket das in ein Sayffenwasser.
Do hab er [sant Johannes] die feder in den mund getunckt.
Duncken / tuncken / einduncken / ins wasser duncken / stossen / stechen [...]. Die feder in die dinten duncken [...]. Ein bruͤ darein man brot dunckt [...]. Dunckten den rock ins blut.
Stopp, Kochbuch S. Welserin
22, 21
; Schweiz. Id. f.;