tugendlos,
Adj.
›moralisch fehlgeleitet, sittenlos, untreu‹;
vgl.  12345, (Adj.) 8.

Belegblock:

Schöpper (
Dortm.
1550
):
Vnfrumm vntugentsam vnerbar tugendloß vngerecht lasterhafft lästerlich suͤndhafftig boͤß boͤßhafftig vbelthetig verrucht boͤßthätig schalckhafft schelmig boͤßfärig.
Fischer, Brun v. Schoneb. (
md.
, Hs.
um 1400
):
[sie ist] den vallenden ein stab und stat, | den toguntlosen ein toguntricher pfat.
Sappler, H. Kaufringer
29, 89
(
schwäb.
, Hs.
1472
):
wa man aber würt gewar, | das die schön ist tugentlos, | da ist sie nicht der lieb genos.
Vgl. ferner s. v.  1.