trossen,
V.
– Wmd. / wobd.
1.
›etw. aufladen, packen‹; auch: ›(ein Tier) beladen‹; ›etw. / jn. tragend transportieren‹; zu .
Belegblock:
Du mois weder umb yn [Dynen vyant] in varen, | Yn laden ind trossen sunder sparen, | [...], | Umb dyne bedevart zo vol enden.
Want man doe noch na malchs geheisch | Eyns lieuerden natuyrlych vleisch | Van swynen, koeen ind ossen; | Man sachyt malch zor lettzen trossen.
Da mit troßete Warakir synen essel mit holtze.
Meijboom, a. a. O.
4982
; V. Anshelm. Berner Chron.
6, 203
.2.
›sich umherbewegen, umherlaufen‹; refl. auch: ›sich packen, davonmachen‹; anschließbar an 1.