teilbar,
Adj.
1.
›teilbar, sich teilen lassend‹;
zu  1.
Syntagmen:
t. werden
›Gegenstand der Teilung werden‹;
das teilbare gut
›Gut, von dem ein Teil des Ertrags an die Herrschaft zu liefern ist‹.
Wortbildungen:
teilbarkeit
.

Belegblock:

Grosch u. a., Schöffenspr. Pössneck
136, 39
(
thür.
,
1474
):
Wanne eynem manne sin wip sterbit unde sich wedder vorelicht, so wert alle sin gud, eß sy farnde addir unfarnde, teilbar.
Ruh, Bonaventura
309, 25
(
Basel
1507
):
Dir wirt ouch begegnen als das, das nützit gebrestens oder gebrestlikeit hat, davon als das aller volkomenest. Zuͦ lest begegnet dir als das, so nützit hat der teilbarkeit, vnnd da von als das hoͤchst eyn.
Wintterlin, Würt. Ländl. Rechtsqu. (
schwäb.
,
1615
):
Daß niemand kein lehen oder thailbare guet ohne erlaubt zertrennen solle.
2.
›teilhabend‹;
zu  5.
Syntagmen:
jn. e. S. t. machen
.

Belegblock:

Gille u. a., M. Beheim
79, 143
(
nobd.
,
2. H. 15. Jh.
):
nymant mag nymer mer | hailper werden, nur got der herr | mach in dann hailes tailber.