taumeln,
V.
›unsicher gehen, schwanken, taumeln‹.
Bedeutungsverwandte:
.

Belegblock:

Stambaugh, Friederich. Saufft.
47, 5
(
Frankf./O.
1557
):
Wie sich denn mancher alter Mann inn der Kandel sterckt / das er daumelt / und auch wol gar darnider felt.
v. d. Lee, M. v. Weida. Spigell
50, 40
(
omd.
,
1487
):
sindtemall Sampson blindt was, sich offt vor ÿn von einer wantt an dÿe ander gestosßen. adder süst hÿnn vnd widder getaẃmeltt.
Sachs (
1565
):
Daß sie daumlen und wancken than, | Eben wie ein trunckener mann.