tüchel,
der
;
–/tüchlen
.
›Röhre aus Holz oder Eisen‹; im Besonderen: ›Wasser- und Brunnenleitungsröhre‹.
Bedeutungsverwandte:
, (
der
4, ,  7,  1,  1, .
Wortbildungen:
tücheln
›(Wasser) leiten‹.

Belegblock:

Maaler (
Zürich
1561
):
Kaͤnel vnd düchel dariñ man wasser krum͂ haͤrumb leitet.
Wasserdüchlung (die) Aquagium. Wasser graͤben dardurch man wasser leitet oder düchlet.
Rot
293
(
Augsb.
1571
):
Canal, Ein kanel oder duchel / groß bruñroͤrn oder rinnen.
Schweiz. Id. ff. (a. 
1363
).