stammern,
V.
›stammeln, stottern‹.
Bedeutungsverwandte:
vgl.  1.

Belegblock:

Luther, WA (
1544
):
man kans doch nicht klerer sagen, wir muͤssen nur davon stammern.
Große, Schwabensp. (Hs. ˹
nd.
/
md.
,
um 1410
˺):
Gibt eyn richter einen stamerden man zuͦ vorsprechen, daz ist wedder recht.
Joachim, Marienb. Tresslerb. (
preuß.
,
1404
):
8 m. eyme stammerden persefant gegeben.
Luther, WA (
1545
):
Moses stammert, ist im gnug gewesen.
Schmitt, Ordo rerum
701, 25
.