puklat,
puklet,
puklot,
Adj.
1.
›altersgebeugt‹;
zu (
der
2.
Bedeutungsverwandte:
.

Belegblock:

Fischer, Eunuchus d. Terenz (
Ulm
1486
):
Bugglot. Vast gebogen vor alter das er sich nit mocht auff richten.
2.
›mit einem Buckel, mißgestaltet, bucklig‹;
zu (
der
2.

Belegblock:

Sachs (
Nürnb.
1549
):
Kauff ein zwey alte, böse weib, | Högredt und bucklet sindt von leib, | Geruntzelt, ghrumpffen und ungeschaffen.
Ebd. (
Nürnb.
o. J.):
Weyl er ist auch so ungeschaffen, | Großmäulet, bucklet, darzu hincket | Einäuget und eim bock gleich stincket.
Leidinger, V. Arnpeck (
moobd.
,
v. 1495
):
der genant was herzog Ludbig der puklat.
Roth, E. v. Wildenberg (
moobd.
,
v. 1493
):
der genant was der pucklot hertzog.
Der fürst ward genant der pucklat hertzog.
Turmair (
moobd.
,
1529
):
hat künig Karl der pucklet aus Frankreich etlich wârsager.
Voc. inc. teut.
t vijv
;
Wiessner, Wortsch. Wittenw. Ring.
1970, 27
;
Öst. Wb.
3, 1294
f.