präteritum,
das
;
lat. Flexion;
aus
lat.
(tempus) praeteritum
›vorübergegangene Zeit‹
; Übernahme des Fachworts der
lat.
Grammatik seit dem 16. Jh.; in früher Übersetzung bereits um 1400 (
Pfeifer, Etym. Wb. d. Dt.
1993, 1039
; ).
Fachwort der dt. Grammatik, ›(Zeitform der) Vergangenheit, Präteritum‹.

Belegblock:

Fischer, Brun v. Schoneb. (
md.
, Hs.
um 1400
):
presens ist daz man ougenlichen siht, | preteritum was und ist nu nicht, | futurum daz sol noch komen.
Mathesius, Passionale (
Leipzig
1587
):
DJs woͤrtlein Videbamus Wir sahen jn / mag man geben / entweder in præterito, von wegen der gewißheit / oder in futuro, Videbimus.