prädicatur,
die
;
aus
mlat.
praedicatūra
(
DuCange
6, 456
s. v.
praedicāre
).
›Amt eines evangelischen Prädikanten, Predigers‹;

Belegblock:

Rot
340
(
Augsb.
1571
):
Prædicatur, Ampt des verkuͤndēs / außruͤffens vnd predigen.