pfadleiting,
der
;
–/-e
.
›Führer‹;
zu  1,  2.

Belegblock:

Strehlke, Nic. Jerosch. Chron. (
preuß.
,
um 1330
/
40
):
zwêne pfatleitinge | man in von dem húse gab. | di dā soldin si hin ab | leitin nâch irre ger.