2
pappel,
die
;
–/-n
;
zu
mhd.
papel(e)
, dies aus
lat.
pōpulus
(
Kluge/S.
1989, 525
).
›Pappel (der Baum)‹; metonymisch: ›Pappelsalbe‹.
Bedeutungsverwandte:
.
Wortbildungen:
pappelsalbe.

Belegblock:

Follan, Ortolf. Arzneib.
106, 26
(
rib.
,
1398
):
Du salt (dich) ouch myd duszer saluen smeren: nym violn ole vnde popiln vnde butteren [...] vnde dialteam, mische se tosamene.
Hertel, UB Magdeb. (
nd.
/
omd.
,
1507
):
dan wir han uns mit im vertragen eychen und popeln zue schneiden eyne woche umbe dy ander.
Pfeiffer, K. v. Megenberg. B. d. Nat. (
oobd.
,
1349
/
50
):
iedoch ist der erlpleter saf niht sô schœn smeckend sam der popeln pleter saf.
Follan, a. a. O.
126, 5/6
;
100, 10
;
Stedtfeld, Roger-Glosse
97
;
Schmitt, Ordo rerum
376, 4
;
Diefenbach, Mlat.-hd.-böhm. Wb. ;