mestag,
der
;
–/-e
.
1.
›Tag einer alttestamentlichen und altrömischen Feier; kirchlicher Festtag‹;
vgl.
1
 1,  6.
Bedeutungsverwandte:
; vgl. , , ,  2,  12, (usw., jeweils zu letzterer Nuance).

Belegblock:

Kurrelmeyer, Dt. Bibel (
Straßb.
1466
):
vnd ein bock der do wirt geopffert vmb die súnd in der gereinigung dez volcks on daz gantz opffer der messtag mit seinen opffern.
es waz der mestag
[
Luther
1545, Tob. 2, 1:
Fest
]
dez herren vnd ein guͦt imbis ward gemacht.
Plant u. a., Main. Naturl.
303ra, 14
(
ohalem.
, Hs.
E. 14. Jh.
):
wan die tage so fundent romer nvͥwe reht nvndine dc sint mestage wan do hie vor die mestage in disen tagen warent davon heizent dise tage none.
2.
›Festlichkeit; Jahrmarkt‹;
zu
1
 3,  6.
Bedeutungsverwandte:
 1; vgl.  4,  2, ,  2,  1, .

Belegblock:

Dasypodius (
Straßb.
1536
):
ein Meßtag / oder jarmarckt. Panegyris. oder Meßtag. Nundinæ, [...], ein Meßtag außschreien. Mercatum indicere.
Hulsius
J iijr
;
Schmidt, Hist. Wb. Elsaß .