1
lunze,
die
;
zu
mhd.
/nhd.
lunze
‹Löwin‹ (), dies laut
Rosenqvist, Frz. Einfluß.
1943, 362
f., aus afranz.
lonce, lunce
,
ital.
lonca
;
vgl. mit der dort angegebenen Ütr.
›Löwin‹.
Bedeutungsverwandte:
vgl. .

Belegblock:

Ziesemer, Proph. Cranc Nah.
2, 12
(
preuß.
,
M. 14. Jh.
):
der lewe hat gevangen genuc sinen welfern und hat getotit sinen lunzen und hat gevullit mit aze sine gruben.