locuste,
die
;
aus
lat.
locusta
›Heuschrecke‹
(
Georges
2, 694
).
›Heuschrecke‹.
Zur Wortgeographie von ,Heuschrecke‘ in den rezenten Mundarten s.
Dwa
4
.
Bedeutungsverwandte:
; vgl. ,  1, .

Belegblock:

Kurrelmeyer, Dt. Bibel (
Straßb.
1466
):
Wan sein essen waren locusten
[Var. 1475
2
–1518:
hewschricken
;
Luther
1545, Mt. 3, 4:
Hewschrecken] vnd wildes honig.
Pfeiffer, K. v. Megenberg. B. d. Nat. (
oobd.
,
1349
/
50
):
Locusta ist ain vierfüezigz tier [...]. daz ist klain und hât ain grôzez haupt, daz ist flaischig und ezzleich.
Gerhardt, Meister v. Prag
7, 19
.