levant,
Name;
aus
ital.
levante
›Osten‹
(
Pfeifer
2000, 796
).
1.
›Osten (als Richtungsangabe)‹.

Belegblock:

Haszler, Kiechels Reisen (
schwäb.
,
n. 1589
):
Von gemelter sacristey bey dreyssig paß zur linckhen hanndt gögen Levante vom chor ein cleine capell.
Klein, Oswald
17, 20
(
oobd.
,
1410
):
Die brüff
(ital.
provo
›Bug‹)
ze hant ker in levant, | und nim ze hilf an allen tant | den wint ponant.
2.
›Ostwind‹.

Belegblock:

Klein, Oswald
20, 2
(
oobd.
,
1415
):
Es seusst dort her von orient | der wind, levant ist er genent.
Vgl. ferner s. v. .