lenke,
Adj.
›biegsam, geschmeidig‹;
zu  2.

Belegblock:

Stackmann u. a., Frauenlob
5, 85, 5
(Hs. ˹
nobd.
,
3. V. 15. Jh.
˺):
komt aber ein getrenke | des ernstes in den willen im, daz tut in vil lenke | den vinden
[Erklärungsversuch in Teil 2 der Ausgabe, S. 805].
Spechtler, Mönch v. Salzb.
41, 57
(
oobd.
,
3. Dr. 14. Jh.
):
gedencke: | als vil sei ain prosem lengke, | das mit ganzem stet verdakt.