lein,
Adj.;
zu
mhd.
lîn
›matt‹
().
›matt, trübe, fade‹.

Belegblock:

Ettmüller, Heinr. v. Meißen
19, 17
(
md.
, Hss.
14.
/
15. Jh.
):
ach, blanker schîn, | din wazzer daz ist worden lîn.
Ebd.
161, 10
:
zuht | der durhnechtigen stæte, | gar bar linwer wæte.