lacerten,
pl. t.;
aus
lat.
lacertus
›Muskeln‹
(
Georges
2, 527
).
wohl ›Muskeln‹.

Belegblock:

Cirurgia H. Brunschwig 34 va,
31
(
Straßb.
[
1497
]):
ob das sin mag etlicher adern nerui oder lacertenn halp / das do sint müß fleisch vnd der edelen gefider.
Sudhoff, Paracelsus (
um 1520
):
so sezt sich die schwere des wassers under sich durch die poros des fleischs und füllt an alle poros und etwan die hülin auch und lacerten.
Vgl. ferner s. v. .