knal,
der
.
›plötzlicher, starker Laut‹;

Belegblock:

Schöpper (
Dortm.
1550
):
Sonvs. Hall glaudt thon geschell klangk ¶ gedoͤse gethoͤne gereusch geboͤche knall klapff ¶ geproͤschel gethemmer getuͤmmel geruͤmmel getraͤppel rhuͦmor gemurmel geschrey geruͤff.
Bachmann u. a., Volksb. (
alem.
,
15. Jh.
):
da brach im sin hercz mit eim lutten knal.
Lauater. Gespaͤnste
57r, 7
(
Zürich
1578
):
seye [...] ein stein von jm selbs zerspalten / der habe ein soͤlchen knall gelassen / als wenn ein donner klapff keme.
Vgl. ferner s. v.
1
 1.