2
klenken,V.
1.
›an / gegen etw. schlagen, etw. (z. B. eine Glocke) klingen machen‹; vgl. .
Syntagmen:
eine (sturm)glocke / seiten k.; zu dem rat k.
Belegblock:
Zem alre mynsten oevermitz dat clencken | Moechtz du de bas dar an gedencken.
also das man die stormeglocke ludet oder clencket.
Der bruͦder ludt sein gloͤcklin schon | Das sye jm hettent dar gehenckt, | Do mit er jnen all zeit klenckt.
Er chlenchet unde schellet | Der jungen don, syrenen chlankch.
er [...] tuͤt offt ain gklokchen klenchen.
wer [...] höret das klenken der glocken oder geschrei des volks und ließ dasselbige [...] er ist zu straffen an leib und guet.
es möcht ir nicht erdenken: | rotten, seiten klenken, | darzuo der engel stimme.
2.
mit Verschiebung der Bezugsgröße: ›läuten, ertönen, erklingen‹.Syntagmen:
glocken / stimmen
(Subj.) klengen; mit einer glocke k.
Belegblock:
Den 11 tag [...] ist mit dem preinglöcklen 5 mal geklenckt worden.