keimen,
keimeln,
V.
›sprießen‹;
zu .
Bedeutungsverwandte:
 1, ,
1
 1,  2.

Belegblock:

Voc. Teut.-Lat.
q ijv
(
Nürnb.
1482
):
keymen außwachsen außspriessen.
Pfeiffer, K. v. Megenberg. B. d. Nat. (
oobd.
,
1349
/
50
):
si peizent daz korn enzwai daz si eintragent, daz ez icht anderwaid keimel oder grüen.
Vgl. ferner s. v.  1,  2.