kant,
Adj.
›bekannt‹;
zu  1.
Syntagmen:
k. werden; jm. etw. k. tun
.

Belegblock:

Froning, Alsf. Passionssp.
5474
(
ohess.
,
1501ff.
):
des thet hie mer syn liebe kant, | der susße mylde heylant!
Lindqvist, K. v. Helmsd.
791
(
halem.
, Hs.
um 1435
):
Als uns die geschrifft schon tuͦt kant.
Ebd.
2582
:
Durch Cristum hie ist worden kant.
Sappler, H. Kaufringer
6, 16
(
schwäb.
, Hs.
1464
):
ain ieglich dieb tuot auch das kant.