haupten,
V.
1.
›jn. enthaupten, köpfen‹;
zu  1.

Belegblock:

Große, Schwabensp. (Hs. ˹
nd.
/
md.
,
um 1410
˺):
WJrt ein maget [...] mit gewalt vz gevort oder [...] wedder iren willen gehelset, [...]. vnde ne hilfet ir neman, mach man des de luͦte vnde das huͦs oberzuͦgen selbe dritte, man sal se houͦbeten vnde alle daz vie, daz dar inne ist, toten.
Chron. Augsb. A. 9 (
schwäb.
,
1373
):
daz man vor Gegginger tor an der haupthofstat niemen mer haupten sol und swen man hinnan fuͤr haupten wil, den sol man haupten an der wegschaid da man die erschlagen begrebt.
2.
›jn. oder etw. als übergeordnete Autorität anerkennen; sich einer solchen Autorität anschließen‹;
zu  3.

Belegblock:

Helm, H. v. Hesler. Nicod. (
nrddt.
,
14. Jh.
):
die an Jesum haupten | und an in geloubten.
Reissenberger, Väterb. (
md.
, Hs.
14. Jh.
):
Er was kuͦne als ein rise, | Durch daz houbten an in dise.
Thiele, Chron. Stolle (
thür.
,
3. Dr. 15. Jh.
):
An den [meister conrad] houbte sy serre noch ores herren tode unnd suchte alle oren rad [...] an ome.