greisen,
V.
›ergrauen, alt und grau werden (vom Menschen); grau, farblos werden (von Sachen, z. B. vom Laub)‹.
Belegblock:
der Saft vertrucknet aus, der matten Erden Man, | der müde Himmel greist. Die Mutter, die veraltet, | wird runzlicht an der Haut.
des must ir ere, ir selde, ir heil mit lobe in wirden grisen.
hie mit das lob wirt rissen, | falwen und och grissen.
daz ander dich lan grisen | an lip, an gůt och umbeswert.
Ich was Jung vnd fräden vol, | [...] | Nun hab ich yetz chainen můt, | [...] | Ich kreys, hust vnd würff vsz, | Das nyemant rů hat in dem hus.
von nöten greiset mir der bart.