glan,
der
;
zur Wurzel von
glanz
().
›Glanz, Glut‹.
Bedeutungsverwandte:
vgl.
1
.

Belegblock:

Kehrein, Kath. Gesangb. (o. O.
1517
):
Auß meines hertz glen | Sag ich dir [Jesus] lob vnd er
(hier ütr. im Sinne von ›Glut, Innerstes‹).
Mayer, Folz. Meisterl. (
nobd.
,
v. 1496
):
Wie feures glan | Dem salamander gancz kein gran | An seinem leib verseren kan.
Ebd. (
1517
/
8
):
Ewig scheinender lichter glan | Des glancz clorer gotheite.
Haage, Hesel. Arzneib.
7r, 5
(Hs. ˹
noobd.
/
md.
,
E. 15. Jh.
˺):
Dar nach nym ain kürbis und bille den in ainen michel tag, und berff daz in ain glannen uncz der taickg pach.