gesäen,
V.
›(etw.) säen‹.

Belegblock:

Thiele, Chron. Stolle (
thür.
,
3. Dr. 15. Jh.
):
der snehe was so gross biss uff ambrosii, das man nicht geeren noch gesewen konde.
Haas u. a., Erasmus/Jud. Klag
8v, 28
(
Zürich
1521
):
der zum ersten zwytracht hat gesaͤigt zwüschen gott vnnd de͂ menschen.
Bischoff u. a., Steir. u. kärnt. Taid. (
m/soobd.
,
16. Jh.
):
da mag er geseen arbaiss oder lanzwaiz.