gemerken,
V.
›etw. wahrnehmen, bemerken, verstehen, feststellen‹.
Belegblock:
Swer aber iz gemerken kan | Daz sin werk sint al unwar.
in kans nicht gemerchen baz.
Das ander zeichen si üch das, | das irs gemerken müget baß.
sie [storche] sassen die nacht uf den hussern unde uf den kirchen zilicht her ab, das man mer storche denn zigel gemercken kunde.
Darbey ich wol gemercken kan, | Das ir mich wolt geeffet han.
Do enkundent sú keine wunde gemerken an dem lichomen.
also das nyemandt wandel noch mißvallen an im gebruͤfen noch gemercken kund.
Hie wirt der mensch úberbildet von dem goͤtlichen liehte in der heimlichkeit, die nieman kan gemerken, denn der es hat enpfunden.
si kunt nit gemerken | dú wort dú er da seit.
Inn spyegel sicht er yemertol | Vnd kan doch nit gemercken das | Das er eyn narren sicht jm glaß.
Mag aber ich chain ware sach gemerkchen vnd sprich doch daz oder daz bedewtet daz.